Azkenean hainbeste egun eta hilabete esperotako
lasterketa iritsi zen, Apuko long trail, 65km eta 4500m+ inguru dituen
lasterketa. Nahiz eta ordu asko entrenatu Soriako mendixka txikietan barrena, zalantza
ugari nituen lasterketa hasi aurretik. Nahikoa entrenatu ote dut? Bukatzeko gai
izango ote naiz? Beldurra, baina aldi berean izugarrizko gogoa nuen lasterketan
parte hartzeko. Erronka berri baten
aurrean nintzen, distantzia berri bat, erritmo guztiz ezberdinak, Kross
denboraldian kilometroa 3:25ean egitetik oinez ibiltzera.
Eguna goiz hasi zen, egun luzea izango zen zalantzarik
gabe. Lasterketan parte hartu behar zuten beste hiru azkoitiar (Odri, Ekaitz
eta Xabier) eta ni Zaramillora inguratu ginen. Dorsalak, poltsa… hartu eta
prest. Derrigorrezkoa zen materialari azkeneko begiratua eman eta irteera
puntura. Ez zegoen atzera bueltarik. Irteeran 200 pertsona inguru bilduak
geunden. Parte hartu dudan beste lasterketa guztiekin alderatuz, bertako giroak
asko harritu ninduen, askoz lasaiagoa
zen. Ez zegoen presarik lehenengo ilaran jartzeko, ez zegoen bultzadarik …
Mendian egun pasa bat egin behar genuen lagun taldea ematen genuen.
5-4-3-2-1 eta abian ginen. Lehengo metroetan
lehengo arazoa, bizkar-zorroan nuen argi gorria erori egin zitzaidan eta ez
nintzen konturatu, eskerrak atzetik oihu egin zidaten. Poltsan sartzera
nindoala lurrera erori eta pila atera zitzaion, eguna ederki hasten genuen
dudarik gabe. Pila alde batetik, argia bestetik, poltsan sartu eta korrika hasi
nintzen. Lehenengo metroetan lasterketaren gogortasunaz konturatzen joaten
zara. Lehengo mendia, Eretza 4km inguruan 800m+ inguru. Erritmo lasaian aldaparen erdialdera iritsi eta bat-batean
gizon baten hitzak entzun genituen “Animo vais primeros”. Oso harriturik
beste korrikalari bati galdetu nion ia zer gertatu zen gu lehen joateko. “El
grupo de cabeza se ha desviado un poco, pero aqui vienen” Hori
esan eta hamar korrikalari inguruk harrapatu eta aurrera jo zuten. Ni bitartean
lasai, nire erritmoan jarraitzen nuen. Eretzaren azkeneko metroak beldurtzeko
modukoak ziren, izugarrizko aldapa, ezkerrak lehenengo kilometroak ziren. Apuko
extrem egiten hari ziren korrikalariak harrapatzen joan ginen (hauek 25.
Kilometroan aurkitzen ziren).Eretzan geunden, bat gutxiago. Beherako bidea ere
oso gogorra zen, aldats handia zegoen eta nire teknika onena ez denez, postu
batzuk galdu nituen. Sodupen ginen 11. Kilometroan. Oso pozik nindoan, erritmo
lasai batean, indarrak gordez eta 12. postuan.
Familiarekin eta taldekideekin hitz batzuk egin, zerbait jan eta lanera
berriro.
Rioyara
bitartean Joseba Altuna azpeitiarrarekin berriketan joan nintzen, eroso eta
kilometroak konturatu gabe egiten. Bigarren mendia, Trasmosomos jaisten hasi
eta bat-batean tripak arraro sentitzen hasi nintzen. Betekada sentsazioa nuen,
ezin nuen ezer jan eta edan. Zallara bitarteko kilometroak gogorrak egin
zitzaizkidan, pare bat aldiz gelditu behar izan nuen.
Sufritzen baina 34. Kilometrora iritsi nintzen
21. postuan, Zallara, lasterketako anoa gune handiena. Berriro ere familiarekin
eta taldekideekin hitz batzuk egin, nire arazoa azaldu eta kamiseta aldatu
nuen. Hobeto sentituko nintzelakoan
makarroi plater bat jan nuen,
izugarrizko akatsa. Zallatik irteten Egoitzekin azkeneko hitzak egin eta
aurrera. Lehengo aldapan tripak oraindik eta okerrago zeuden, ezin nuen arnasa
ongi hartu eta lehengo aldiz lasterketa bertan behera uzteko pentsamenduak
etorri zitzaizkidan. Jende ugarik harrapatu ninduen , Xabier Uzin azkoitiarrak
abiadura handiz , sentsazio oso onak transmitituz. Pauso bat bestearen atzetik
eman arnasa hartu eta segi, buruarekin borrokan, sufritzen Ubietara iritsi
nintzen. Goian geldiunetxo bat, arnasa behar nuen, pultsazioz igo ezkero botaka
gura eta aldapa behera ezin korrikarik egin. Nire buruari agindu nion 45.
Kilometroa, Güeñesen, erretiratu egingo nintzela. Anoa gunera iritsi baino 3km
lehenago nire tripak tope jo zuen eta bazter batean ordura arte jan eta
edandako guztia bota beharra izan nuen, argi zegoen, erretiratu egingo
nintzen.Beste korrikalarien jarrera benetan txalotzekoa, denak galdezka eta
laguntzeko asmoarekin gelditzen ziren nire alboan eta ea zerbait behar nuen
galdezka. Lasterketa hauek beste mundu batekoak dira dudarik gabe.
Güeñesera lur jota iritsi nintzen 51. Postuan.
erretiratzeko nire asmoa lagunei azaldu nien. Espero ez nuela ordea, zerbait jan ondoren hobeto sentitzen hasi
nintzen, betekada sentsazioa galdu nuen.
Hankak ondo sentitzen nituen eta indarrarekin oraindik. Familiaren eta
taldekideen animu oso garrantzitsuak jaso ondoren, bi aldiz pentsatu gabe Luxar
eta Aldape igotzera abiatu nintzen. Guztiz aldatu zen egoera, indarrarekin
sentitzen nintzen orain, ez nuen minik. Jendea pasatuz joan nintzen eta oso
motibaturik. Botaka egiten ikusi ninduten batzuen harridurak eta hitzek asko
motibatu ninduten. Indartsu sentitzen nintzen, edozer egiteko gai.
Orduak pasatuz zihoazen, nekea pilatzen. Nahiz eta hobeto sentitu Castañosera (58.
Kilometroa) zihoan bideak psikologikoki eta fisikoki hautsi ninduen. Hiru
mendixka igo genituen, oso gogorrak, izugarrizko aldapa zuten. Baina dudarik
gabe gogorrena beherako bidea izan zen. Lokatz handia, makilarik ez, aldapa
handia eta teknika eskasa, guzti honek eraginda Castañosen berriro ere
erretiratzeko gogoa bueltatu zitzaidan.
Mendi bakarra genuen aurretik, Apuko, oso
gogorra hau ere. Castañosen Iban eta Aitor izeneko bi korrikalariri esker,
jarraitzea erabaki nuen, bukaerara arte. Hitz batzuk egiten joan ginen, nekea
oso nabaria zen, a “piñon fijo” ez zegoen erritmo aldaketarik, pauso bat beste
baten atzetik, inertziaz gindoazen aurrera. Momentu batzuetan buruak
deskonektatu egiten zuen sufrimendu
horretatik aldendu nahian, baina aldapa gogor horiek errealitatera bueltatzera
derrigortzen zidaten. Apukoren erdialdean Egoitz, Jokin, Ioritz, Aiora eta Epi
aurkitu genituen bat-batean. Laguntza handia eman zidaten izan ere hauekin hitz
batzuk eginez entretenitu eta distraitu egiten zinen, nekea ahaztuz. Erdi hilda
Apukon ginen, Ibanekin iritsi nintzen gailurrera, 3km bakarrik gelditzen ziren
eta aldapa behera. Lehengo metroetan konturatzen hasi nintzen oso gogorrak
egingo zitzaizkidala. Kuadrizepzetan izugarrizko karranpak hasi zitzaizkidan.
Güeñesetik aurrera, berriro ere tripetako arazoak edukitzearen beldur, gutxi jan eta edan nuen eta normala
zen karranpak izatea. Dudarik gabe orain arte izan dudan sufrimendurik handiena
. Bi pauso eta eseri edo gelditu egin behar, helmuga ikusi egiten zen, musika
entzuten nuen baina ezin nuen pausorik eman bertara iristeko. Korrikalari
askok harrapatu ninduten (20 postu
inguru galdu nituen tarte honetan). Negar egiteko gogoa nuen, 2 kilometro falta
eta ezin pausorik egin, puskatuta nindoan.
Biziko 45 minutu gogorrenak bizi ondoren
pausoz-pauso Zaramillora iritsi nintzen. Han ziren helmugan taldekideak,
familia, Imanol Aleson haundia (Ehunmilak bi aldiz irabazia, UTMB parte
hartua…). Helmugara iritsi nintzen, momentu horretan hain nekatua nindoan ez
nuela pozik sentitu ere, lasaitasuna bakarrik sentitzen nuen. 11 ordu eta 15
minutu eta gero berriro ere irteera puntuan aurkitzen nintzen. 72. postuan
amaitu nuen. Agian sentsazio gazi-gozoa
postuarengatik baina oso pozik lasterketa amaitzeko gai izan nintzelako.
Momentu batzuetan gaizki pasatu arren uste dut
egun zoragarria izan zela. Lehenengo ultra, lehen esperientzia horrelako
lasterketa batean, ez nuen pentsatzen hainbeste sufrituko nuenik, baina handik
egun batzuetara konturatzen zara zenbat eta gehiago sufritu orduan eta poz
gehiago ematen duela bukatzeak. Momentuan postuagatik sentitu nuen sentsazioak
alde egin dit, konturatu nahiz horrelako lasterketetan garrantzitsuena bukatzea
dela, finisher izatea bakarrik arro egoteko arrazoi nahikoa dela.
Esperientzia ahaztezin hau ez litzateke
berdina izango Egoitz, Ioritz, Jokin, Epi eta Aiora egongo ez balira. Hauen animuak,
laguntzak … ezin dira hitzekin bakarrik eskertu. Benetan zorioneko nahiz
horrelako jendea gertu izatearekin.
Honts lasterketaren inguruan, Ioritz Goenagak egin duen bideoa!!!!
1 comentario:
Zorionak Joseba! Oin disfrutatzea...
Publicar un comentario